محمد حسن دستگردی

دستگردی تحصیلات مقدماتی را در زادگاهش فراگرفت و در پانزده سالگی به اصفهان رفت و در مدرسه میرزا حسن، علوم ادبی را نزد میرزا یحیی مدرس بیدآبادی، معروف به کاشی پز، و علوم دینی را نزد عبدالکریم گزی و سید محمدباقر درچه‏ای آموخت و از محضر جهانگیرخان قشقایی و آخوند ملا محمد کاشی استفاده نمود. وی از طرفداران مشروطیت بود و اشعار و مقالاتی در این زمینه در روزنامه‏های اصفهان منتشر می‏کرد. دستگردی در آغاز جنگ بین‏الملل اول، روزنامۀ «درفش کاویان» را در اصفهان منتشر نمود. او همچنین با روزنامه‏های «پروانه»، «زاینده رود» و «مفتش ایران» نیز همکاری می‏کرد. وی در 1338 ق به تهران آمد و انجمن ادبی ایران و انجمن ادبی حکیم نظامی را تأسیس کرد و همچنین در 1338 ق مجله‏ی ادبی «ارمغان» را طی دوره‏ای بیست و دو ساله در تهران تأسیس و منتشر نمود. وی مدتی در اداره‏ی انطباعات وزارت معارف مشغول کار گشت. او در شعر ابتدا لمعه تخلص می‏کرد، ولی بعدها به پیشنهاد میرزا یحیی بیدآبادی تغییر تخلص داد.
وحید در انواع شعر صاحب قدرت بود و به نظامی گنجوی علاقه‏ی مخصوصی داشت و بیشتر سبک نظامی را پیروی می‏کرد. بر اثر این علاقه انجمن ادبی را که خود تأسیس کرده بود «انجمن حکیم نظامی» نام داد.